Lezing over radiokoolstofdateringen: een maat voor het verleden
Sinds 1976 is Mark Van Strydonck als ingenieur actief in het radiokoolstofdateringslaboratorium. Eerst op de Universiteit Antwerpen (1976-1977) daarna op het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium te Brussel. Het laboratorium doet dateringsonderzoek zowel op het gebied van de archeologie, de geologie als de kunstgeschiedenis. Zo is hij in contact gekomen met archeologische artefacten en hun dateringsproblematiek.
Tijdens deze avond zal Mark van Strydonk aandacht besteden aan de uitdagingen van radiokoolstofdatering. Deze meest succesrijke dateringsmethode tot nog toe, steunt op twee pijlers. Enerzijds is er het radioactieve verval dat met een constante snelheid verloopt. Dit wilt zeggen dat van een gegeven hoeveelheid radioactieve koolstof (voorgesteld door het symbool 14C) de helft door het radioactieve verval verdwijnt na 5.730 jaar. Dat betekent dat na 5.730 jaar nog de helft overblijft, na 11.460 jaar nog een vierde enz. Anderzijds is het zo dat 14C in de atmosfeer aangemaakt wordt en door fotosynthese in de koolstofcyclus terecht komt. Eenvoudig gesteld bestaat de dateringsmethode uit het meten van de hoeveelheid 14C die nog aanwezig is, de vergelijking van dit resultaat met de initiële hoeveelheid 14C en de berekening daaruit, met behulp van de halfwaardetijd, van de ouderdom van dit systeem.
Deze voordracht zal worden doorspekt met beeldmateriaal van gevoerde onderzoeksprojecten waarin het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium actief aan heeft bijgedragen, zoals het bepalen van de origine van een laatantieke mummie, haar kledij en accessoires en het achterhalen van de authenticiteit van kerkelijke relikwieën. Over dit laatste onderwerp verscheen bij Davidsfonds recent een boek onder de titel “Relieken. Echt of vals?”
Tijdens deze avond zal Mark van Strydonk aandacht besteden aan de uitdagingen van radiokoolstofdatering. Deze meest succesrijke dateringsmethode tot nog toe, steunt op twee pijlers. Enerzijds is er het radioactieve verval dat met een constante snelheid verloopt. Dit wilt zeggen dat van een gegeven hoeveelheid radioactieve koolstof (voorgesteld door het symbool 14C) de helft door het radioactieve verval verdwijnt na 5.730 jaar. Dat betekent dat na 5.730 jaar nog de helft overblijft, na 11.460 jaar nog een vierde enz. Anderzijds is het zo dat 14C in de atmosfeer aangemaakt wordt en door fotosynthese in de koolstofcyclus terecht komt. Eenvoudig gesteld bestaat de dateringsmethode uit het meten van de hoeveelheid 14C die nog aanwezig is, de vergelijking van dit resultaat met de initiële hoeveelheid 14C en de berekening daaruit, met behulp van de halfwaardetijd, van de ouderdom van dit systeem.
Deze voordracht zal worden doorspekt met beeldmateriaal van gevoerde onderzoeksprojecten waarin het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium actief aan heeft bijgedragen, zoals het bepalen van de origine van een laatantieke mummie, haar kledij en accessoires en het achterhalen van de authenticiteit van kerkelijke relikwieën. Over dit laatste onderwerp verscheen bij Davidsfonds recent een boek onder de titel “Relieken. Echt of vals?”