Door Prof. Nick van Remortel.

De zoektocht naar een fundamentele theorie die aan de basis ligt van alle natuurfenomenen is een eeuwenlange queeste die reeds begon bij de Griekse filosofen.

De moderne natuurkunde reduceert alle materie tot een vrij beperkt aantal fundamentele bouwstenen: elementaire deeltjes. Hun gedrag wordt toegeschreven aan het uitwisselen van andere deeltjes, de zogenaamde krachtdragers. Onze huidige experimenten duiden op het bestaan van slechts vier fundamentele natuurkrachten, beschreven in twee formalismen: Het Standaard Model van de elementaire deeltjes dat het elektromagnetisme, de zwakke en de sterke kernkracht beschrijft en Einstein’s algemene relativiteitstheorie ter beschrijving van de zwaartekracht. De elegantie van beide theorieën, alsook de enorme precisie waarmee ze experimenteel zijn getest zijn onbetwist. Desondanks beseffen natuurkundigen dat beide onvolledig zijn en mathematisch niet compatibel.

Recente experimentele resultaten wijzen eveneens op inconsistenties tussen de microwereld en de macrowereld. Zo is slechts 4% van alles wat we in ons heelal zien opgebouwd uit materie die we tot nu toe kennen. Uitbreidingen en zelfs drastische herformuleringen van het Standaard Model trachten dit probleem te verklaren en doen eveneens een poging in de richting van een algemene unificatie van alle natuurwetten in één enkele theorie.

Gedurende 14 jaar spendeerden meer dan 7000 natuurkundigen uit meer dan 80 landen wereldwijd 5 miljard dollar aan de bouw van een NIEUWE DEELTJESVERSNELLER aan het Europees laboratorium voor elementair deeltjes onderzoek, CERN. Op 10 september 2008 werd deze nieuwe Large Hadron Collider (LHC) eindelijk in gebruik genomen. Het ontdekkingspotentieel van deze machine overtreft vaak de verbeelding en omvat onder meer nieuwe vormen van materie, nieuwe natuurkrachten en nieuwe dimensies van ruimte en tijd, tenminste indien we moedig genoeg zijn de stap te wagen...